22 noviembre 2007

19 noviembre 2007

El dragón mágico

Puff, the magic dragon / Peter, Paul and Mary




(Traduccción muy personal)
Puff, el dragón mágico vivía en el mar
y en Honah Lee, cuando había niebla en otoño

le gustaba jugar.
El pequeño Jackie Paper quería al pillo de Puff
y le traía cuerdas, lacres
y otras cosas con las que disfrutar, oh.

Puff
, el dragón mágico vivía en el mar

y en Honah Lee, cuando había niebla en otoño
le gustaba jugar. (2 veces)

Juntos viajaban en barco con la vela ondulante
Jackie vigilaba los vientos desde la cola gigante
Los nobles reyes y príncipes ante ellos se inclinaban
Y cuando
Puff su nombre bramaba
los barcos piratas las banderas bajaban.

Puff
, el dragón mágico vivía en el mar
y en Honah Lee, cuando había niebla en otoño

le gustaba jugar (2 veces)

Un dragón es siempre un dragón pero los niños crecen.

Las olas pintadas y los anillos gigantes ya no apetecen
Una noche gris sucedió, Jackie Paper no volvió
Entonces el tremendo rugido de Puff, el bravo dragón, se apagó.
Su cabeza
por la pena se dobló.
Sus escamas cayeron como la lluvia
y Puff no volvió a jugar por el camino de cerezas
Sin su amigo de toda la vida, Puff se sentía sin fuerzas
Así que Puff, el bravo dragón,
triste y derrotado en su cueva se quedó

Puff
, el dragón mágico vivía en el mar
y en Honah Lee, cuando había niebla en Otoño

le gustaba jugar. (2 veces)



En catalán


16 noviembre 2007

Confesións dun superheroe VI: Balsa de aceite


-Non podemos acercarnos máis ao barco sen perigo, señor conselleiro.

-Moi ben, capitán. Fondee aquí.
Sueiro, que vaian todos a cuberta ata que lles demos aviso. As sirenas dos pesqueiros soarán cando cheguen as manchas.


-Co debido respecto, señor conselleiro, pero non vexo que este sexa o mellor sistema para combater o derrame de petróleo.


-Imos ver, ¿cantas veces terei que dicirlle que me limito a cumprir as ordes do noso presidente? ¿E supoño que vostede non terá dúbidas sobre a capacidade que ten él de elixir sempre as mellores solucións?


-Por suposto, señor conselleiro, por suposto. Líbreme o ceo de pensar outra cousa. Con todo, e perdoe a franqueza, a xente, os medios e a oposición pensan que facemos isto porque gastamos todos os cartos no monte ese e xa non temos cartos para outras solucións máis axeitadas e verosímiles.


-Sueiro, levamos moitos anos gobernando. Dígame, ¿cándo fixemos caso dos comentarios da xente?


-E certo, señor conselleiro, ten toda a razón.


-Pois continúe obedecendo as ordes e se cadra algún día celebraremos todos a súa chegada a postos de meirande responsabilidade.
-------------------------

-¿Cómo vai todo, conselleiro? Estou reunido en consello, no meu despacho, e os seus compañeiros adoecen por ter novas do noso plan.

-Moi ben, presidente. Os gaiteiros xa están ensaiando na cuberta. Cando nos avisen que chegan as manchas, tocarán todo o tempo que sexa necesario ata conseguir que muden a ruta e tornen a mar aberto.
¿Con que prefire que empecemos, cun alalá ou cunha muiñeira?
-Ten que ser algo moi enxebre, moi noso, moi ...moi de dentro.

- Tranquilo, presidente, non lle defraudaremos.

-------------------------


-¿Qué pasa, conselleiro? ¿Cómo vai iso? Non temos noticias súas dende as tres.

-E que...

-¿E que , qué?

-E que...presidente, pasou algo imprevisto. Logo de que as bandas comezaran co Alalá das Mariñas chegounos un estoupido tremendo, fortísimo. Miramos o ceo e vimos un home voador.
-¿Un home voador? ¿Non sería Ultragalego?

-
Sí, era Ultragalego e levaba tras él unha morea de nubes que facían ise ruido tan forte ao chocar entre elas. El levaba un bastón dourado do que saían faíscas e que usaba cando algunha alonxábase demasiado das outras.-Ou sexa pastor de nubes. ¿Vostede toma por tonto ao presidente que o colocou onde está?

-
E verídico, presidente.
Prosigo, co seu permiso. Chegou onde as manchas fixo un áceno coa vara e notamos un ruido como de absorción dende as nubes. Nun segundo as manchas, todas as manchas, érgeronse do mar e sairon cara as nubes de xeito abraiante. Estas ennegreceron, é logo dun bo rato, xa ben gordas, marcharon elas soas con rumbo descoñecido dirixidas dende a distancia polos berros de Ultragalego.
Logo chegou o do barco...
-¿Tamén fixo voar o barco?

-Non, nese caso amarroulle
a proa un cabo do grosor ,como de catro homes repoludos, e así guindado no aire levouno a toda velocidade sobre o mar ata non sabemos donde, xa que lle perdimos a pista.Agora todo está limpo e despexado.-¿ Es os helicópteros?

-Os helicóptero perderon a súa pista nun banco de néboa.
¿Qué imos facer, presidente?.
- Pois volver ao porto co noso mellor sorriso e na roda de prensa posterior falaremos de que se trata dun éxito máis deste goberno que co seu esforzo continuado e as súas medidas, as veces arriscadas, está convertendo este país nun territorio próspero e tranquilo. En definitiva: Galicia xa é unha auténtica balsa de aceite. ¿Está de acordo, conselleiro?

-Por suposto, presidente, por suposto.


-------------------------


12 noviembre 2007

06 noviembre 2007

Manifesto achado en Camariñas (22 anos despois)


Crónicas Hyportuarias
Nos bretemosos días da Era Hyportuaria, despois da chegada da Grande Humidade e do cataclismo ideolóxico que africanizou Iberia e terminou coa decadente Idade Postoureira, reducindo aos mouros habitantes do Magreb á barbarie e o axexo, unha civilización valente e comerciante florecía na costa do
Atlántico: A Reserva Noroccidental. Atlantic City, Celtic Town, Kompostpétrea érguense ao longo da Raia Atlántica, inseridas na Federación Marítima que integra os pobos costeiros de Noveuropa.
Telón de Grelos

Entre a Raia atlántica e o Telón de Grelos , que afasta fisicamente a Reserva Noroccidental das tribos do Deserto Mesetario, discorre unha terra dura e brava, onde unha raza noroccidental primixenia se endurece nos perigos do bosque para encarar un destino remoto e común a todos os seus antergos:
dominar os aspectos máis carnais da hostelaria en Soho e Saint Paul. Son os dominios de Mont-Fort, Burgasville, Saint Froiland, Mont-Ross
Barra do Bacalhau
A Reserva Noroccidental pertence á Comunidade Económica do Mar do Norte. Nas principais metrópolis da mesma os reservistas exercen unha importante influencia no sector de servicios. Este rasgo nacional procede da época "ultramariña" na que aventureiros noroccidentais iniciaron na ciencia
da tenda de coloniais á poboación indíxena do Atlántico Sur, empresa á que se uniron tamén algúns fillos do País de Camoes, unha sud-parte atlántica afastada da Reserva pola Barra do bacalhau, pero profundamente unida por similares costumes, como a tradicional aversión polos aranceis aduaneiros.

Ruta do Calamar
O océano é a corda umbilical que comunica os noroccidentais co seu destino de civilización. Por el exténdese a Ruta do Calamar, un labirinto de intereses pesqueiros intermarítimos que atinxe desde Durban e Johanessburg ata Boston e as illas Sandwich, dominado por unha cúpula financieira noroccidental establecida en Celtic Town, que herdou do seu antigo colega Francis Drake a súa habilidade especulativa. Do océano proceden tamén regularmente centos de mariños noroccidentais que hexemonizan as tripulacións mercantes que percorren as rotas de abastaecimento enerxético, ben provistos de exóticas mercadorías de grande aprezo, especialmente as níveas ou o célebre "Winston",
que son posteriormente introducidas nos antros praieiros da meseta desértica.

Atlantic City, a nobreza

Atlantic City é a metrópoli da Reserva e a guía da tradición xerárquica noroccidental , gardada por unha camada de escribas de ríxidos e señoriais costumes, que aspiran a hexemonizar o discorrer cotidiano
dos reservistas, tal e como preconiza O Faro, símbolo totémico da urbe. Os niveis de estatus social en Atlantic City están unicamente demarcados pola antigüidade do clan familiar á que pertence o cidadán.
O pasado é o valor máis venerado na cidade atlántica e o tempo discorre entre as súas ventosas avenidas sen deixar pegada, mentres a néboa do océano agacha os seus faraónicos poboadores da contaminación contemporánea, refuxiados atrás das asépticas e afamadas cristaleiras, ocupados no culto
aos grandiosos antepasados, o seguimento da bolsa de valores e a defensa dunhas arcaicas e ameazadas institucións metropolitanas que xa brillaban nos tempos lonxincuos, cando a Era Hyportuaria non nacera e Atlantic City era o vixía noroccidental do imperi magrebí do caudillo Fran-Franc.
Celtic Town, a fronteira
Celtic Town é a alternativa abigarrada a Atlantic City; unha urbe trepidante sinalado polo espírito da fronteira. Neste caso, a súa condición de encrucillada contraditoria entre a viciña impetuosidade meridional do País de Camoes, os vicios noratlánticos traídos polas tripulacións británicas ao Berbés e
a inxenua ferocidade dos clans piratas que poboan a outra banda da Baía do Morrón e aflúen ás excitantes covas nocturnas de Celtic Town a través do Paso de Rande. Esta terra de ninguén atraiu todo tipo de "Outsiders" -mercadores, xoglares, alquimistas- que dereon a Celtic Town unha época dourada
e un símbolo inequívoco: unha oliveira a medio camiño entre a alegoría do coñecimento e a arte de vender aceito para o bacalhau ao pobo camo eta. A vida en Celtic Town ten a esperanza propia de xentes pouco acostumadas á resignación; un certo morbo de cidade sen lei e o ascenso social dunha
camada de barbeiros e taberneiros son o esqueletoo deste pobo aberto.
Kompostpétrea, o conxuro
Kompostpétrea é a memoria cabalística da raza noroccidental. Un labirinto de sociedades segredas ocultas pola pedra e un conxuro astral. Nas profundidades dos seus edificios remotos armacénanse os misterios de sucesivos cultos que varias xeracións de sacerdotes e meigos menores empregaron para
exercer o poder. O advenimento da Grande Humidade forzou a negociación dunha alianza de curandeiros, feirantes e vetustos bibliotecarios que, baixo da tutela dos escuros magos, exerce como clero da nova relixión: o "Self Government". As antigas camadas terratenentes e ilustradas
noroccidentais tentan así perpetuar o seu poder e dar unha fráxil unidade política ás centrífugas relacións que manteñen entre si as tribos da Reserva. Arredor da vella cicadela de granito refléctese unha imaxe inversa: ociosos e xovens retallos das principais familias noroccidentais, enviados en pescuda do coñecimento armacenado en Kompostpétrea, amorénase nunha perpetua xoldra en pousadas e tabernas, das que o rebumbio provocou hai miles de anos o nacimento do "tour operator" e asolagou Kompostpétrea de visitantes do norte a través da primeira rota turística europea, a Vía Pétrea.
Por este mesmo camiño soñan chegar algún malfadado día as cábilas mesetarias a pór fin á Grande Humidade e selar un confuso "affaire" histórico que encerra toda a virilidade noroccidental nos sinos do Grande Templo kompostpétreo, pretendidamente roubadas polos siareiros do Magreb nos esquecidos tempos do Poder Mouro.
Madrís, a conspiración
No corazón do Deserto mesetario érguese a turbulenta Madrís, metrópoli do universo de secano e porta do ardente Magreb, poboada por xente patilluda e bandoleira, inventora de covas malsás onde se practica a inexplicablemente célebre Cocida madrileña.
A era Hyportuaria rematou coa hexemonía ibérica da capital do deserto, onde porén se tecen novas conxuras contra da orde noroccidental. Ao abeiro do rexurdimento dun movimento folclórico latino esquecido desde o éxito de "La plaga", unha cúpula madridista tenta reunificar o abatido espírito mediterráneo e hexemonizar o eixo xeopolítico Roma-París-Madrís. Os servizos de información infliltrados na quinta coluna noroccidental en Madrís -adestrados na Escola de Hostelaria de Kompostpétrea – avisaron do próximo obxectivo da conspiración elaborada pola Ameaza Magrebí: extender o Eixo a Lisboa. Madrís coñece e valora o tradicional proverbio noroccidental: "Nada vai mal mentres quede Portugal".
Recollido do "Manifesto achado en Camariñas".
(LA NAVAL . Revista atlántica. Número 1. Marzo-85 )

01 noviembre 2007

Tocahuevos: un agudo debate sobre piques y mosqueos (Fauna Directo)

  • El tocahuevos nace o se hace?¿Qué es anterior, el huevo o el tocahuevos? Hoy en Al Bicho Vivo, un espectacular debate: A la derecha Benita, portavoz de SIMOCO (Sindicato de la Mosca Común). A la derecha la vaca Marela de AVIVA (Asociación de Víctimas de Insectos Varios). En medio la profesora Mariluz Avestruz, investigadora con amplio curriculum en el estudio y tocamiento de huevos. Repito mi pregunta: ¿el tocahuevos nace o se hace? Profesora Avestruz, es su turno.
  • Pues yo que tengo la suerte de haber tocado e incluso incubado huevos de toda clase y condición, creo que se trata de un debate abierto, donde las posturas aparentemente encontradas puede que al final efectivamente terminen encontrándose, siendo aventurado, puramente especulativo y totalmente acientífico decir el momento y el lugar.
  • Es su turno, Marela.
  • Mmmmuuuuchas veces me he preguntado porque nosotras, las vacas, seres privilegiados y productivos del mundo animal, tenemos que sufrir esa lacra en forma de mosquitos, moscas, avispas y toda esa morralla zumbona que amarga nuestros días, nuestras noches y sin darnos un respiro se reúnen en tropel alrededor de nuestras entrañables bostas. Realmente es una atrocidad, un acto miserable, una verdadera vergüenza ...Y YO LE ACUSO A USTED Y A SU ASOCIACIÓN DE MALHECHORES, señora mosca, DEL INSOPORTABLE SUFRIMIENTO DE MIS SEMEJANTES, seres pacíficos y tranquilos donde los haya.
  • Lávense, que van hechas unas guarras y ya verán como visitamos sitios más apetecibles y propicios. Además ¿por qué se ponen así? Los humanos se alimentan de su leche y de su carne y no por ello se dedican a calumniarlos. En definitiva, son ustedes unas caprichosas incapaces de hacer nada por si mismas. Las limpian, les dan de comer, las meten en establos, hasta se dejan sacar la leche por un tubo. ¿Productivas? ...ustedes son unas INÚTILES.
  • Mmmmmoderador no estoy dispuesta a oír esa clase de insultos. Solicito que ese miserable díptero retire sus palabras.
  • ¡¡¡VACA BURRA!!!
  • ¡¡¡SANGUINARIA COMEMIERDA!!!
  • Por favor, amables bichos ...¡¡¡están discutiendo como humanos!!!
  • Les corto la palabra. Hable usted, MariluzMariluz, ¿no me oye? ¿Qué hace con la cabeza bajo tierra?
  • Yo no quiero saber nada, allá ustedes se la compongan. Vine a hablar de mis amados huevos y no de otras lacras que no me afectan como investigadora. Lo siento, pero no participaré en problemas de índole social que no son objeto de mis estudios. Pueden estar seguros que por nada del mundo pondré en peligro mis prestigiosas plumas.
  • Amigos, amigas. Llegado a este punto, visto lo visto y oído lo oído -como dice el refrán oigo mi gallo cantar pero no se en que corral- poco queda por decir; sólo invitarles a un próximo programa de Al Bicho Vivo. Esperando que para entonces la paz haya vuelto a reinar en este alborotada charca, les envía su mejor croac su anfibio amigo, el sapo Pepe Perreras.