Confesións dun superheroe II: Encontro inesperado

(Continuación de: Confesións dun superheroe)

Debería contarvos a historia do anano. Se non fora por él, pode que nestes momentos en vez de ser un superheroe pobretón e chorica, fose un home importante, fachendoso e sobre todo...con cartos. Un profesor de universidade, un arqueólogo de fama mundial, un alto funcionario de moito ringo-rango. Con dúas casas, dous coches, tres pagas, unha biblioteca de cinco mil volumes mirando ao xardín, a posibilidade de amantes, anos sabáticos, viaxes a esgalla, condecoracións...
O cabrón do anano fodeume a vida. ¡Mal raio o parta!

Todo comezou cando rematada a carreira conseguín unha bolsa para traballar nunhas escavacións arqueolóxicas pola zona de Lugo. Podédelo imaxinar, porque sempre é igual: os bolseiros deixando os fígados en medio da calor do verán, con calos, maniotas e dores nas costas cada noite, e os señores arqueólogos de “buen rollito” pero sen dar un pao a auga. Escórnaste traballando para que ao final nin siquera apareza o teu nome na máis miserable das revistas arqueolóxicas. E mellor que sexa así, porque cando aparece e ao final dunha longa ringleira de nomes algún dos cales ninguén viu na maldita escavación.

Un día estaba eu escaravellando nun foxo, lonxe dos meus compañeiros, cando de súpeto, removendo coa pá, apareceu alí debaixo un enorme burato. Fixeime ben e vin que semellaba a entrada a unha cova. Sen pensalo dúas veces, collín a lanterna e metinme dentro dun chimpo. O principio o corredor era estreito de máis. Logo ancheou o mesmo tempo que medraba en altura. Levaba percorrido uns bos douscentos metros e notei de pronto que dende lonxe chegaba unha luminosidade miúda. Seguín andando, xa non necesitaba a lanterna e decidín apagala. Por fin entrei no que parecía unha especie de cámara central. Era un gran espacio circular feito na rocha que tiña no medio un penedo redondo en forma de altar. Quedei un rato ollando o recinto ata que de súpeto escoitei unha tose detrás miña. Xirei o corpo cheo de medo e quedeime apampado: alí, fronte o meu corpo tremente...había un anano. O suxeito ía vestido dun xeito curioso. En realidade parecía un gentleman duns sesenta centímetros de altura. Bombín, bastón con puño de almafí, gabán, traxe cumprido, chaleco de veludo, reloxo dourado de cadea, zapatos acharoados.Aquel homiño era todo un figurino. Polo demais tiña a pel de cor verde e unhas enormes orellas de coello que mostrou cando me fixo unha elegante reverencia de benvida. Logo comezou a máis estraña conversa da miña vida.

-Good morning my friend- saudoume coa voz grave de vello bebedor de augardente.
-Dis...dispense ca... cabaleiro pe...pero se hai que fa...falar en inglés, comigo pouco po...poderá co...contar.
-¡Que o demo me leve se iso que estou escoitando non é galego!
-Si, si que ó é . Po...pódollo ase... sesegurar.
-¡Mil diaños confundan ó merda do mago! ¡Cómo me puído enganar así!
-Pe ...perdoe pe...pero non sei de que fa...fala .
-Ben eu cóntocho, pero ti deixa de tatexar que xa me estás poñendo nervioso de máis. Mira, resulta que hai cento cincuenta anos aproximadamente segundo o voso calendario, chegou por aquí un meigo medio tolo que sostiña que era capaz de velo futuro. Contoume un montón de historias e entre elas unha que me chamou a atención. Dicía que nun século ó inglés sería o único idioma falado no mundo. Por iso hoxe, cando sentín que ía ter visita púxenme as miñas mellores galas e decidín sorprender ó intruso cos meus modestos coñecementos na lingua de Shakespeare.
-Déixame abraiado, señor.
-De señor nada, trátame de ti. Pero antes como bo cabaleiro terei que presentarme: o meu nome na linguaxe da xente miúda é Gfunderkaltstesick aínda que en cristián me chaman Xan das Covas. Ese o alcume que teño entre a vosa xente. Pero dime ¿que fas aquí abaixo?. Este non e lugar para os da túa especie.

-E que…-custábame falar pero xa non tatexaba- estou nunha escavación arqueolóxica.
-Non me digas -contestou con retranca-¿Non serás deses que queren furar a terra en pos de riquezas e todas esas cousas polas que toleades os da túa raza?
-Non señor, en realidade buscamos restos do pasado.
-¿Restos do pasado?. ¿Para qué os queredes?
-Supoño que para coñecer mellor a nosa historia -respondín con sorprendente soltura.

De súpeto o anano soltou unha tremenda gargallada que fixo tremer toda a cova.

-¡¡O que me faltaba por oír!! Agora queren coñecer a súa historia. Mira rapaz, eu xa son moi vello e lembro que cando era cativo gobernaban no voso mundo reis poderosos e guerreiros destemidos aínda que tamén había mulleres engaioleiras…non me esquezo dunha en particular, chamábase Belisinda e durante un tempo foi a raíña do meu corazón…pero esa é outra historia que non vou contar agora. Prosigamos, como che dicía, teño unha longa vida detrás e polo que teño visto e mirado vós, os homes, sempre fostes igual de vaidosos e ignorantes. ¡¡E inútil saber a historia!!.

O anano falaba con tal contundencia que preferín calar, non fora que me enviase algún feitizo como teño lido nos libros do bardo Cunqueiro. Pero o condenado axiña decatouse das miñas intencións.

-¿Qué fas aí calado como un paspán?. ¿Tesme medo?. Pois debes saber que eu podo darte a ocasión de mudar de fortuna. ¿Gustaríache ser un superheroe?

---------------------------