Confesións dun superheroe III: Un borrancho inútil contra a néboa

• Señor conselleiro
• Sente, Fandiño, sente. ¿Está cómodo? Infórmeme: ¿qué me pode dicir do incidente, chamémoslle así, na peaxe de Paiosaco? 
• Pois mire señor conselleiro, serían as 4 da mañá e a luz da lúa chea xogaba a desvelar os segredos dunha paisaxe bretemosa.No interior da cabina, lonxe de todo e de todos, permanecía o empregado en estado de noctámbula seminconsciencia. Case non tiña traballo. Como moito cada cinco ou dez minutos pasaba un vehículo. Primeiro as luces, logo unha masa escura que se acercaba, unhas mans que saían pola ventaíña cos cartos, un saúdo e ata logo. Unha e outra vez. Como os pensamentos dun neurótico. O seu carón, un pequeno televisor teimaba por conseguir un meirande protagonismo na noite diamantina. Nese momento...
• Dígame unha cousa, Fandiño, ¿vostede escribe? 
• Por favor señor conselleiro, non me ofenda. Todo o mundo sabe que me deron a “Nabiza de Ouro” no certame poético de Portomouro. Ademais os meus informes, dende que estaba na academia, foron sempre considerados modélicos polo seu rigor e fermosura.
• Xa que fala de eso, ¿como entrou no corpo? ¿Acaso por ser membro dunha minoría? 
• Si señor entrei por iso das cotas. Xa sabe, cincuenta por cento de mulleres, vinte por cento de emigrantes, 10 por cento de descendentes de galegos e 10 por cento de gais...minoría na que milito activamente. 
• Xa, xa sabía. Hummmm ...mire eu non son homófobo. Líbreme Deus. Pero non deixa de ser chocante que o Comisario Xefe do Grupo de Alta Investigación da Xunta e dicir, do GAIX sexa precisamente eso: gai.
• Coincidencias, señor conselleiro, coincidencias. A vida está chea de coincidencias. Tamén e coincidencia que un coñecido personaxe a quen no noso ambiente chamaban “A Tigresa”, sexa hoxe un altísimo cargo político do país, incluso conselleiro. 
• Mal raio... ¡Esqueza iso inmediatamente, Fandiño, e unha orde! Prosiga. Pero por favor, procure non ser tan empalagosamente lírico. 
• Pois como ía dicindo, nese momento a cabina comezou a moverse. O noso home pillado de sorpresa só tivo tempo de agarrarse ó monitor de 14 polgadas e soltar un berro. “Outro tremor polas montañas de Lugo, manda carallo” pensou en voz alta. Pero notou algo raro, a paisaxe cambiaba a grande velocidade e nun segundo diante de el só viu a noite aberta. Lanzouse ata a fiestra e ollou para fóra: estaba no aire. A cabina converterase nun spútnik contra a noite infinita. Abaixo, en medio da serpe de asfalto, quedaba a barreira de seguridade núa e os restos da plataforma do peaxe. Pero aquelo non se movía por si mesmo ¿quen estaba termando da caseta na súa rápida ascensión? A luz da lúa alumeou a figura dun home vestido de xeito extravagante e case pegado a parede inferior do caseto voador. “¿Qué estás facendo?” berrou. “Tranquilo que non che vai pasar nada” contestoulle o outro. “¿Cómo que non me vai pasar nada? ¿Acaso é normal verse levantado do chan xunto co teu posto de traballo por unha especie de..de gaiteiro tolo?”. “Un respecto que eu non me metín contigo”. De súpeto o alcumado gaiteiro fixo un movemento brusco co que liberou o brazo dereito mentres que seguía sostendo a cabina co esquerdo. No xesto a cabina virou de forma aterradora para a dereita. Logo levou a man o ollo. “Perdoa, pero a lente me está matando”. “¿Matando? aquí o único que pode matar es ti coa túa incompetencia” “Deixemos o conto e acouga un pouco que pronto estarás en terra”. O empregado calou, non fora que o demo tentase a aquel tipo e lle dera por facer unha tolería.
• Amigo, Fandiño ¿e non podería abreviar un pouco?. Teño consello ás 12 e xa son as 9 da mañá. 
• Resumindo, o empregado abrigouse como puido xa que alí enriba facía un frío de mil raios e sentou no chan intentando atopar algún senso ó que lle estaba pasando. Así pasou máis ou menos media hora. Finalmente notou que iniciaban o descenso. Foi unha aterraxe maxestosa. Primeiro o home voador cun fermoso movemento de xeonllos e logo a cabina, agarimosamente depositada como niño de paxaro na herba húmida. “¿E agora que?” comentou o empregado aínda sorprendido pola feliz manobra.”Agora nada, ti espera que xa te virán recoller”. “¿Pero onde estou?”.”No cumio do Monte Neme, xustamente onde estaba a Eira das Meigas, lugar de encontro das meigas galegas durante séculos"." Que ben, eu non son meiga e non sei como vou saír de aquí sen unha miserable luz. Estas cousas fanse pola mañá home". “¿Non trouxeches móbil? ”. “¿A quén sobornaches para aprobar as oposicións a superheroe? Se tivese un móbil xa houbera chamado e teríanme atopado, compañeiro.. “Pois terás que esperar. Eu marcho. Por certo, cando che pregunten quen foi o home que te deixo neste monte fálalles de Ultragalego, un badulaque convertido en superheroe por amor á terra dos seus devanceiros e que por tanto non soporta que as estradas que viron pasar as lexións romanas sexan hoxe propiedade privada de especuladores de toda lei e condición“
• Iso sóame moi subversivo e algo quixotesco, Fandiño. 
• Así foi, conselleiro. 
• Termine xa, POR FAVOR. 
• Remato. O tal Ultragalego saíu voando como foguete de festa mentres o amencer, con traxe vermello, ía espreguizándose no horizonte. Abaixo quedaba un home apampado. Un borrancho inútil contra a néboa.