Confesións dun superheroe IV: Un pesadelo no peito

Miña nai tiña unha voz moi grave aquela mañá. De feito dicía cousas que eu era incapaz de entender. Pero o peor de todo era que non podía vela xa que alguén pechara as miñas pálpebras con algunha cola de boa calidade. Fixen un esforzo supremo e por fin conseguín abrilas unha migalla. Pecheinas de novo. Non era lóxico, non. Un tipo descoñecido estaba encima do meu corpo e dende alí latricaba sen xeito

• ¿Queres un grolo? E un licorcafé de primeira calidade aínda que un pouquiño especial: nos seus compoñentes está a natura, a mandrágora e outras herbas secretas que non podo desvelar a risco de convertirme en carracha de cociña bilbaína.
• ¿Quen é vostede? -gaguexei con dificultade.
• ¿Cómo que quen son? Gfunderkaltstesick­, xa cho dixen ...o anano da cova.

De súpeto lembrei o que me acontecera. Estaba claro que non fora un soño. Posiblemente as novas foran demasiado fortes para o meu corpo de bolseiro famento e caera ó chan desmaiado. Unha cousa era segura, naquel intre o anano tomara posesión do meu peito e dende alí -sentado como un marqués, bombín na man, orellas de coello e aquela ollada terrible- estaba a piques de cambiar o rumbo da miña vida.

• Tes que beber, estás demasiado feble.

A bebida sentoume ben, de feito en poucos segundos a cova pareceume un bo sitio para pasar alí o resto dos meus días. Víame como un novo Ali-Babá: rodeado de moedas de ouro, cofres enfeitados con pedras preciosísimas e unha rica colección de sedas, bordados e teas de damasco. Faltaban as huríes pero seguro que andaban perdidas nalgún burato poñendo as súas mellores galas para ofrecerme en calquera intre unha sicalíptica danza do ventre.

• Agora xa podemos falar, pareces con mellor ánimo.¿Qué pensas do que che dixen antes?

Aínda estaba algo atordado e non entendín a pregunta

• ¿De que me fala?
• Rapaz, creo que me espera un duro traballo se quero facer de ti un poderoso superheroe.

Escoitar aquelo foi outro duro golpe para a miña recén estreada cordura pero xa estaba máis preparado

• Mire eu non sei que dicirlle, todo esto me colle de sorpresa. En realidade o que quero e pillar un posto de traballo nun departamento da universidade e levar unha vida tranquila e ben pagada.
• ¿Qué maricalladas son esas? -o anano semellaba algo alterado, polo menos a súa faciana tiña agora unha estraña cor violeta- ¿Podes ter o mundo ós teus pes e te conformas con ser un deses grises académicos que saben moito dunha cousa e nada do que realmente importa?
  Imos ver se te explico a situación. Hai un tempo, setenta anos atrás se non lembro mal, fun convocado ó consello anual. Non sei se sabes -boh, seguro que non tes nin idea, os da superficie pensades que o voso mundo é o único posible- non sei se sabes, dicía, que cada ano, na noite de San Xoán, -mentres os humanos quedades para comer sardiñas e facer o parvo arredor das cacharelas – os da miña raza reunímonos en Consello Xeral para facer balanzo do sucedido dende a xuntanza anterior. As asembleas celébranse no interior dun castro e aquela vez tocou nun pretiño a Celanova chamado Castromao. Había moita preocupación, as novas do voso mundo eran inquietantes. Alí enriba estabades facendo o parvo metidos nunha liorta desas nas que morre xente, guerra civil creo que a chamáchedes. A verdade e que poñendo nomes sodes uns coñóns. Normalmente os ananos non nos metemos nos vosos asuntos pola conta que nos trae, pero aquelo pasaba de castaño escuro. Os vosos mortos eran tirados ou caian nas nosas covas a moreas e na reunión decidimos crear unha brigada de voluntarios para enterralos. Tomamos outras resolucións que non veñen ó caso e cando xa iamos marchar pediu a palabra Gfunderkuszcstuckl, un dos ananos máis vellos e respectados. Del se contaba moitas historias a máis sonada que fora amigo do lexendario mago Merlín nos tempos escuros. ”Señores ananos -comezou- estes son momentos de dor para a xente miúda. Os nosos veciños da superficie están empeñados nunha guerra cruel que non respecta nin os sagrados vencellos do sangue. Penso que debemos facer algo máis que apañar os seus cadáveres.” Houbo un murmurio xeral e logo dun anaco Gfunderkuszcstuckl seguiu “Propoño que usemos dos nosos poderes para meterlles un pouco de cordura nos miolos”. De súpeto, fixo un movemento rápido coa man dereita e despregou diante nosa o que parecía unha capa de cor vermella. “Esta é a capa que me entregou o mago Merlín como galano por axudarlle a combater contra a sinistra fada Morgana. As súas verbas foron claras: entrégoche esta capa para que a gardedes como garantía da eterna alianza entre os homes e os ananos. Ten grandes poderes pero o seu uso está reservado a criaturas non féericas. Con todo, vós, os ananos, tedes que decidir quen pode usala ou non. Señores, penso que é o momento de utilizala” O balbordo no castro foi incontenible pero pronto a voz poderosa e xuvenil de Gfunderkelzsstlackk, o anano do Castro de Baroña, impúxose o resto. ”Non quero ser augafestas honorable Gfunderkuszcstuckl pero como ben sabes a Lei Xeral da Ananía, no seu artigo terceiro, prohibe taxativamente calquera encontro non casual cos humanos. Entón ¿que imos facer se tampouco podemos manexala nós?”. “Esperar” respondeu rapidamente Gfunderkuszcstuckl “esperar ata que chegue un home que sexa merecedor dela”. “Pero poden pasar moitos anos ata que o atopemos e mentres, os de alí enriba, seguirán matándose”. “Irmán Gfunderkelzsstlackk, a capa non vai cambiar a natureza sanguenta dos homes dun día para outro, esperar un tempo non modificará as cousas. Ademais, non podemos ir contra o destino. El nos dirá quen debe levala” Aprobouse a moción e durante setenta anos esperamos inutilmente a chegada dun home. Hoxe chegou ese home. Ese home es ti, compañeiro.

Xan das Covas rematou a súa perorada sinalándome co dedo índice nun xesto teatral.

• Ben, ben. A historia está moi ben. Moi etnográfica, moi exemplarizante, moi...

-non sabía que carallo dicir- Pero é que eu son un tipo normaliño, non teño vocación redentora, nin sequera fixen o servicio militar.

Non te preocupes, deixa todo da miña conta. Cando faga algúns arranxos non te vai recoñecer nin a nai que te pariu -chiscou un ollo- As mozas rifarán por ti, xa verás. Ben, agora teño que facer unha cousa.

¿Qué cousa?- resposteille alarmado. Do anano podería esperar calquera tolería.

Collerte as medidas.

Non entendo

Moi fácil, teño que collerte as medidas para o traxe de galego. ¿Ou é que pensabas que ías ir polo mundo sendo un superheroe en zamarra e blue jeans?