Confesións dun superheroe

Xa sei que pensades que isto de ser un superhéroe é unha cousa ben doada. Basta con poñerse o disfraz e ala...¡a voar!. ¡Qué trabucados estades! Debedes crer que os criminais son parvos. Como se estiveran agardándonos cos brazos abertos, cando en medio das súas falcatruadas, aparecemos para mallalos en nome da lei, a xustiza e non sei que cousas máis.

Por certo, gustaríame veros a vos, voando nas noites de inverno sen rumbo fixo e cun frío que xea ata os pensamentos. E cando chove, e se te mollan as mallas e o mellor acabas collendo un gripazo de mil diaños que che deixa espotroado na cama durante catro ou cinco días. 
Non queridiños non, os superheroes non pillamos baixas por enfermidade porque non estamos na Seguridade Social. Tampouco podemos ter seguro privado pola altos riscos no noso traballo. Tan siquera somos profesionais, logo do rebumbio das noites, temos que voltar pola mañanciña á rutina dun traballo case sempre gris e aburrido, e dicir como todos.

Si, non vos estrañe, o voso benquerido Ultragalego é un tipo normal cando deixa a capa e o traxe de gala. Cando saca a camisa, as cirolas, o calzón, o chaleco, a chaqueta,  a faixa, e a tella da cabeza. Vaia ocorrencia a do anano obrigándome a levar semellantes farrapos. Mira que teimei dicíndolle que dese xeito ninguén me ía tomar en serio. Pero el nin caso, tiña que ser un superhome enxebre e non había máis que falar. Se coa miña facha puidese polo menos apañar algunha subvención da Xunta; porque digo eu, se hai cartos para a cría de miñocas...¿por qué non habería de habelos para un heroe tan choqueiro coma mín? Calei, estes fulanos cativos sonche moi rabudos e aínda que o meu anano non tiña pinta de funcionario avant la letre , dubido moito que quixera atender as miñas poderosas e xustas razóns.

Sigo pensando que estou ridículo e que se é por buscar algo que mostrase a miña condición de home do país bastaría co acento, pero non podo elexir. Terei que aturar, calar e seguir para adiante ...como bo galego que son.